Volkstuin als geschenk uit de hemel

Marion en haar volkstuinverhaal

Wanneer Marion Akkerman (61) twee jaar geleden “ja” had gezegd, had ik mijn huidige tuin niet gekregen, want ze stond langer op de wachtlijst dan ik. Ze heeft even nog getwijfeld maar besloot om het niet te doen. Nog steeds ben ik haar dankbaar voor deze beslissing, want ik ben erg blij met mijn volkstuin en het kleine stenen huisje dat ik in juni 2013 kocht.
Acht maanden later vond ze overigens haar eigen droomplekje, niet ver bij mijn tuin vandaan. Het toeval wil ook dat we een gemeenschappelijke vriendin hebben; Dorine. Daar kwamen we trouwens later pas achter, hoe klein is de wereld toch!

Weids en uitzicht

Op een mooie nazomermiddag, eind september, stapte ik Marion’s tuin in want ik was toch wel benieuwd naar háár volkstuinverhaal en waarom ze destijds niet voor mijn tuin heeft gekozen.

Ze vertelt: “de keuze om jouw tuin niet te nemen ging puur gevoelsmatig. Er staan veel bomen rondom en de tuin is daardoor vrij afgesloten. De tuin die ik nu heb is heel open en ligt aan een brede laan. Het weidse uitzicht vind ik erg fijn. En het sociale aspect speelt ook mee. In de stad woon ik op één hoog en zie ik niemand, hier wandelen veel mensen langs en heb ik meer aanspraak. Ik heb overigens helemaal niet naar de beplanting gekeken, de sfeer van het huisje met de veranda sprak me erg aan en de ligging vind ik prettig.”

Van onderwijzen naar tuinieren

Marion stond al jaren ingeschreven voor een tuin, maar was nooit actief op zoek gegaan. Ze dacht altijd: het is leuk voor wanneer ik met pensioen ga. Totdat een vriend tegen haar zei: “waarom zou je wachten, je leeft nu!” Daarna is ze 3 jaar lang gaan rondkijken totdat ze de plek vond die ècht goed voelde.

Dat deze beslissing en het vinden van de tuin op het juiste moment kwamen, had Marion van tevoren niet kunnen weten. Van de één op andere dag werd ze ziek en kon daardoor niet meer voor de klas staan.

Geschenk uit de hemel

Marion’s drukke, werkende en sociale leven veranderde in één klap. Ze werd buiten het werk in het onderwijs geplaatst en daardoor op zichzelf teruggeworpen. Daarom kwam deze tuin als een geschenk uit de hemel. Het is haar (nieuwe) lust en leven geworden waar ze in haar eigen tempo toch actief kan blijven.

Het begon als een ontdekkingsreis

Marion vertelt: “in het begin was ik onder de indruk van alles. De tuin leren kennen voelde voor mij als een ontdekkingsreis. Ik ben veel tuinboeken gaan lezen en bestuderen. Nog steeds haal ik inspiratie uit programma’s als the gardeners world van de BBC. Eigenlijk heb ik altijd wel wat met planten gehad. In mijn studententijd was alles groen, ik woonde in een plantenjungle. Later begon ik me te interesseren voor wilde planten. In mijn vrije tijd was ik veel bezig met planten verzamelen en determineren.”

Met de tuin meegroeien

Ik vraag Marion of ze het niet vervelend vond om in de winter, eind februari een tuin te krijgen, want het is dan toch nog zo koud? Bovendien weet je helemaal niet welke planten erin staan.

“Ik vond het juist ideaal. De tuin was nog kaal en het water nog niet aangesloten. Maar vanaf de eerste dag dat ik de sleutel kreeg, heeft de zon geschenen. Daar had ik echt geluk mee. Elke keer zag ik weer iets anders uit de grond tevoorschijn komen en zo groeide ik heel geleidelijk met de seizoenen mee. In het eerste jaar heb ik nog niet zoveel in de tuin veranderd. Ik wilde eerst ontdekken wat er allemaal in stond. Eigenlijk ging het van verkennen naar ondernemen. Pas na een jaar begon ik echt dingen te veranderen in de tuin.”

Bye bye haagjes en schelpenpad

De tuin was goed onderhouden maar eerlijk is eerlijk, smaken verschillen. Zo hadden de vorige tuinders een heus tuinplan aangelegd met vier grote “blokken” van lage buxushegjes en een schelpenpad rondom.

De vierkante vormen waren volgezet met elk één plantensoort, zoals Sedum en Lavendel. Het effect was nogal stijf en apart voor een volkstuin. Begin dit jaar zijn de voorste twee “eilanden” verwijderd en heeft Marion gewoon over de schelpen heen, aarde gestort en gras ingezaaid. De laatste twee heggen zijn onlangs weggehaald, een hele verbetering. De Sedum is overigens gebleven. De tuin lijkt nu veel groter en groener.

Overal zitten

In de tuin van Marion hoef je niet steeds met stoelen te slepen want ze heeft overal zitjes gemaakt. Achter het huisje zit ze soms urenlang op het bankje te mijmeren aan de waterkant. Maar ook midden in de tuin, op de veranda en naast het huisje kun je lekker neerploffen op een tuinstoel of bankje.

Bloemen in warme tinten

Zittend vanaf het bankje kijkt Marion richting tuin en denkt na over wat ze wilt veranderen. Want tuinieren doe je niet alleen met je handen maar ook met je ogen. “Gele bloemen bijvoorbeeld, ik heb er niet zoveel mee. Vorig jaar heb ik een hele bos vaste zonnebloemen verwijderd, want ik vond het niet zo goed passen bij de rest.” De tuin heeft veel planten in warme tinten zoals de Scharnierbloemen in licht paars en rode Persicaria. Maar Marion is ook dol op de rode Zonnehoed/Enchinacea en sierlijke grassen.

Marion: “ik houd van langbloeiende planten zoals Verbena, Japanse Annemoon en Astrantia. Alle soorten Clematis vind ik ook prachtig. Ik zou aan de zijkant van mijn tuin, naar de buren toe, nog wat meer hoge planten willen in combinatie met verschillende soorten grassen.”

Tuinieren op gevoel

“Eigenlijk doe ik maar wat”, lacht ze. “Noem het maar: tuinieren op het oog en gevoel”. Ik kijk wel naar kleuren en lijnen in de tuin. In elk seizoen plant ik iets nieuws, zodat ik weet dat het ook bij de andere bloemen van dat seizoen past. Een tuin mag van mij best speels zijn hoor, achter een hoge plant kan ook iets laags staan, zo krijg je wat meer diepte.”

Niet alleen

Hoe doe je dat allemaal? Zo’n tuin is toch veel werk?

Marion vertelt: ” krijg ik veel hulp van mijn kinderen. Mijn twee dochters vinden het gelukkig ook heerlijk om in de tuin te werken en mijn zoon helpt me met de zwaardere klussen en bijvoorbeeld het schilderwerk. In m’n eentje zou ik het niet allemaal redden, want na een uurtje tuinieren moet ik vaak eventjes gaan liggen om uit te rusten.”

Verliefd op de tuin

Marion komt zo vaak mogelijk naar de tuin. “Ik ben echt verliefd op mijn tuin! Gaf ik vroeger mijn geld uit aan nieuwe kleding, tegenwoordig gaat het op aan nieuwe planten.”

En die planten belanden niet alleen in de aarde. Midden in de tuin staat een oude zinken teil gevuld met water en planten. “Ik ben er nog niet tevreden over. De planten doen het niet echt goed en het water wordt snel vies. Misschien ga ik volgend jaar wel een echte vijver aanleggen.”

Tuinvondsten

In het huisje ligt een aardige collectie tuinvondsten uitgestald, eeuwenoude scherven die Marion vond tijdens het tuinieren.

Verlengd tuinseizoen

Het stenen huisje is aangenaam van binnen. Wat ik heel slim vind: ze heeft een mooi tuinbankje met comfortabele kussens gewoon binnen gezet. Het zit lekker en neemt niet teveel ruimte in. Bovendien zet je het in no time buiten, mocht je bijvoorbeeld een tuinfeestje hebben.

In de woonkamer staat een klein houtkacheltje, daarmee verleng je echt het tuinseizoen.

Het oude keukentje is prachtig. Altijd wanneer ik zoiets tegen kom, ben ik wel een beetje jaloers. Vanuit de keuken kijk je naar de achtertuin aan het water.

Aan de waterkant 

De strook tuin aan het water is overigens flink op de schop gegaan. Zag het er twee jaar geleden nog uit als een braakliggend terrein, mede door de baggerwerkzaamheden, nu is het een fijne plek om zomers rustig in de schaduw te kunnen zitten. Of juist ‘s morgens, met een kopje koffie in de zon.

100 % genieten

Marion heeft volgens mij twee jaar geleden een juiste keuze heeft gemaakt. Ik ben blij met mijn verscholen tuin en de hoge bomen. En ik begrijp precies waarom Marion zo gelukkig is met haar plek.

“Wanneer ik bij mijn houtkacheltje zit of in mijn keukentje sta en naar buiten kijk richting het water; dat is puur genieten.”

Vijf tuintips van Marion en een mini vijvertje maken in een zinken teil, KLIK HIER: tuintips Marion